Η λίμνη Χίλερ, στη Δυτική Αυστραλία, είναι μια από τις γνωστότερες στον κόσμο, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε ένα ιδιαίτερα απομονωμένο σημείο.
Η λίμνη οφείλει τη δημοσιότητά της στο πράγματι απίστευτο χρώμα της, που θυμίζει τσιχλόφουσκα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψεις αυτό το εξωπραγματικό και «πηχτό» ροζ.
Ένα χρώμα που πάντα αποτελούσε ένα μεγάλο μυστήριο, το οποίο κανείς δεν είχε καταφέρει να αποκωδικοποιήσει. Μια νέα έρευνα υποστηρίζει ότι τελικά το μυστήριο δεν είναι καθόλου μεταφυσικό, αλλά ένα μικρό «θαύμα» του φυσικού μας κόσμου.
Οι επιστήμονες που μελέτησαν με προσοχή τη λίμνη, λένε ότι το χρώμα της οφείλεται σε έναν εξαιρετικά σπάνιο συνδυασμό χρωματιστών βακτηρίων και άλγης.
Η λίμνη βρίσκεται στη νοτιοδυτική ακτή της Αυστραλίας, είναι 600 μέτρα σε μήκος και 250 σε πλάτος και πολύ αλμυρή. Η περιεκτικότητάς της σε αλάτι είναι περίπου 8 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της θάλασσας.
Ο Σκοτ Τάιγκε, του Πανεπιστημίου του Βερμόντ στο Μπέρλινγκτον, είδε κάποτε τη λίμνη στην τηλεόραση και εντυπωσιάστηκε: «Σκέφτηκα ότι είναι απίστευτο. Ότι πρέπει να πάω εκεί να ν’ αρχίσω να μαζεύω δείγματα και να καταλάβω τι συμβαίνει», είπε.
Ο Τάιγκε, Βιολόγος ο ίδιος, είναι συνιδρυτής του XMP (Extreme Microbiome Project), μιας διεθνους συνεργασίας επιστημόνων, οι οποίοι θέλουν να εξερευνήσουν το γενετικό προφίλ σε απομονωμένα και ακραία περιβάλλοντα. Τελικός τους στόχος είναι να ανακαλύψουν και να καταγράψουν νέα μικρόβια.
Ο Τάιγκε συνεργάστηκε με τον Κεν ΜακΓκραθ και το βιολογικό εργαστήριό του στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας. Ο ΜακΓκράθ επισκέφθηκε τη λίμνη και πήρε δείγματα τόσο από τα νερά όσο και από την ακτή.
Ο θαυμαστός κόσμος των μικροοργανισμών
Η ομάδα ανέλυσε τα δείγματα χρησιμοποιώντας μια τεχνική που ονομάζεται μεταγονιδιωματική· ταξινόμησαν ταυτόχρονα όλο το DNA του περιβαλλοντικού δείγματος και στη συνέχεια, ισχυροί υπολογιστές απομόνωσαν τα γονιδιώματα μεμονωμένων μικροβίων.
Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. Και κυρίως είναι κάτι που μόλις πρόσφατα αποκτήσαμε τη γνώση και τη δυνατότητα να κάνουμε.
Οι αναλύσεις τους αποκάλυψαν ότι στη λίμνη ζουν περίπου 500 οργανισμοί που αγαπούν τις ακραίες περιβαντολλογικές συνθήκες, ναι υπάρχουν και λέγονται ακραιόφιλοι. Οι οργανισμοί αυτοί είναι ποικίλοι: Άλγη, βακτήρια και μικρόβια.
Οι περισσότεροι από αυτούς του μικροοργανισμούς είναι αλόφιλοι, αγαπούν δηλαδή πολύ το αλάτι. Και αρκετοί είναι πολύχρωμοι, όπως τα μοβ θειούχα βακτήρια, τα Salinibacter ruber, που είναι κοκκινο-πορτοκαλί και μια ροδόχρους άλγη που λέγεται Dunaliella salina. Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το κοκτέϊλ αυτών των μικροοργανισμών δίνει στη λίμνη το παράξενο χρώμα της.
Η Dunaliella salina, ένας από τους μικροοργανισμούς που δίνουν στη λίμνη το χρώμα της
Το γιατί οι μικροοργανισμοί αυτοί έχουν τέτοια χρώματα, είναι επίσης ενδιαφέρον: Τους το δίνουν τα καροτενοειδή, χρωστικές ουσίες των οποίων ο σκοπός είναι να προστατεύoυν τον οργανισμό από το υπερβολικό αλάτι.
Κάποια από τα μικρόβια που ανακαλύφθηκαν στη λίμνη Χίλερ είναι καινούργια για τους επιστήμονες, οι οποίοι εργάζονται για να τα αποκωδικοποιήσουν και να τα ταξινομήσυν.
Η ομάδα έχει ήδη εργαστεί σε πολλά από τα πιο ακραία περιβάλλοντα του πλανήτη, όπως ο κρατήρας Νταρβάζα στο Τουρκμενιστάν, οι πεδιάδες της Ανταρκτικής και η σπηλιά Μοβίλε στη Ρουμανία.
Ο κρατήρας Νταρβάζα στο Τουρκμενιστάν, γνωστός και ως «πύλη της κολάσεως»
Επόμενό τους πρότζεκτ, το ρήγμα Ντανακίλ στην Αιθιοπία και η Λίμνη Μάτζικ στην Ασυτραλία, μια λίμνη της οποίας τα νερά είναι «σαν υγρά μπαταρίας».
