Πλέον δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά.
Η ακροδεξιά, μετά και την άνοδο στην εξουσία του Ζαϊχ Μπολσονάρο στη Βραζιλία, εδραιώνεται σε όλο και περισσότερες χώρες.
Η έκπληξη αρχικώς προήλθε από τη δημοφιλία των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη αλλά αυτή τη φορά όχι από τη Γερμανία.
Χώρες που βασανίστηκαν από ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα ξεχνούν τι υπέστησαν και γίνονται ξενοφοβικές και εσωστρεφείς. Το πρόβλημα δεν είναι πλέον μόνο στην Ουγγαρία, την Πολωνία και την Αυστρία αλλά έχει εξαπλωθεί και στην Ιταλία.
Οι Ηνωμενες Πολιτείες του Τραμπ έχουν ξεκάθαρα ακροδεξιά ατζέντα.
Τώρα η Βραζιλία δίνει ποσοστά “αυτοκρατορικά” σε έναν άνθρωπο που έχει σχεδόν πλέξει το εγκώμιο της στρατιωτικής δικτατορίας (1964 – 1985) της χώρας του και έχει ταχθεί υπέρ των βασανιστηρίων. Έχει υποστηρίξει τη θανάτωση των εγκληματιών, αλλά και των πολιτικών του αντιπάλων. Απεχθάνεται τους ομοφυλόφιλους και θεωρεί τις γυναίκες ένα είδος “αδυναμίας” της φύσης.
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως οι Βραζιλιάνοι απηύδησαν από τη διαφθορά των προηγουμένων προέδρων και είπαν να ρίξουν και μια διαφορετική ψήφο μπας και δουν άσπρη μέρα.
Άν υποθέσουμε πως αυτή είναι μια λογική, οι Ιταλοί που στηρίζουν τη Λέγκα και την ατζέντα τους, δύνανται να συγκριθούν με τη φτώχεια και την οικονομική αστάθεια της Βραζιλίας;
Οι Ούγγροι, λαός που υπέστη τόσα πολλά από το Σοβιετικό καθεστώς και που τώρα είναι σε ένα λαμπρό δρόμο ανάκαμψης, πως γίνεται να δίνει το πράσινο φως στον εθνικισμό;
Σε Ολλανδία, Αυστρία, ακόμη και στη Γερμανία, μπορεί μόνο το μεταναστευτικό ρεύμα να στρέψει ανεπτυγμένους και πλούσιους λαούς στην αναζήτηση πολιτικών που υπόσχονται κλειστά σύνορα; Κι όμως γίνεται.
Όπως φαίνεται η ακροδεξιά πλέον αποτελεί μια εναλλακτική “δια πάσαν νόσον”. Είτε είναι αυτή η φτώχεια, η διαφθορά, οι μετανάστες, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Βερολίνο, κλπ, για κάθε τι στραβό εκατομμύρια κόσμου δίνουν βήμα σε ξενοφοβικούς πολιτικούς να περάσουν ιδέες που επί χρόνια θεωρούνταν νεκρές ακριβώς επειδή έφεραν δυο παγκόσμιους πολέμους.
Άν υποθέσουμε πως όντως υπάρχουν “προοδευτικές” δυνάμεις παγκοσμίως και δεν είναι όλες οι ιδεολογίες απλό εργαλείο συσσώρευσης πλούτου, τότε πρέπει να ληφθούν δραστικά μέτρα.
Όσοι πολιτικοί πλουτίζουν παράνομα, συναλάσσονται ή αφήνουν τον πληθυσμό τους να φτωχοποιείται, αύριο θα δουν μπροστά τους εκτός από τη φυλακή και τον εθνικισμό. Γιατί όχι, μάλιστα, και το στρατιωτικό νόμο.
Στην Ευρώπη όμως που παραμένει μια όαση ειρήνης και σχετικής ευημερίας, ο έλεγχος των μεταναστευτικών ροών αλλά και η παράλληλη ενθύμιση των 100 εκατομμυρίων νεκρών των 2 μεγάλων πολέμων, οφείλουν να μπουν σε πρώτη προτεραιότητα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση που ξέραμε πριν λίγα χρόνια πρακτικά δεν υπάρχει. Για αυτό πρέπει όλοι στις Βρυξέλλες και στις πρωτεύουσες των κρατών να αναλογιστούν τις ευθύνες τους.
Λένε πως όποιος δε μαθαίνει από την Ιστορία, είναι καταδικασμένος να την βλέπει μπροστά του να επαναλαμβάνεται.
