Οι νέες έρευνες για τον εντοπισμό της Αγγελικής Σταυρουλάκη από τα Χανιά, οδήγησαν σε μοναστήρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στην επέτειο των έντεκα χρόνων από τη μυστηριώδη εξαφάνιση, η αδελφή της «μίλησε» με ένα γράμμα με την ευχή «να ζει και να την ακούσει».
Η ελπίδα της οικογένειας ξαναζωντάνεψε μετά από πληροφορίες που έφτασαν τόσο σε συγγενικά πρόσωπα, όσο και στην εκπομπή καθώς εμφάνιζαν την Αγγελική σε κάποιο μοναστήρι. Οι γονείς και τ’ αδέλφια της σεβόμενοι αυτή την επιλογή, την αναζήτησαν όχι για να ταράξουν την ηρεμία της, αλλά για να πάρουν το σημάδι ζωής που χρόνια αναζητούν.
Η ανταπόκριση των τηλεθεατών ήταν άμεση και συγκινητική. Κινητοποιήθηκαν σε Ελλάδα και εξωτερικό, δίνοντας στίγματα μοναστηριών στα οποία υπάρχουν μοναχές με κοινά χαρακτηριστικά.
Παρά το προχωρημένο της ώρας, το «Τούνελ» ερεύνησε στη Ρουμανία, ενώ είχαν προηγηθεί μέσα στη μέρα έρευνες σε Ιερουσαλήμ, Βουλγαρία και Σερβία.
Αναστάτωση προκάλεσε στο πλατό της εκπομπής, η πληροφορία που έφτασε από μοναστήρι της Μεσσηνίας. Μιλούσε για μια νεαρή μοναχή, που η εικόνα της ταίριαζε με αυτή της αγνοούμενης Αγγελικής. Την πληροφορία συνόδευαν φωτογραφίες και βίντεο της ίδιας. Η Αγγελική Νικολούλη απηύθυνε έκκληση στους υπεύθυνους του μοναστηριού να έρθουν σε επαφή με την εκπομπή για να διευκρινιστεί εάν η μοναχή ήταν η Σταυρουλάκη. Άμεσα ανταποκρίθηκε η ίδια, που βγήκε στον αέρα του «Τούνελ».
«Δεν είμαι εγώ η μοναχή που αναζητάτε. Επειδή παρακολουθώ κάθε εβδομάδα την εκπομπή σας, είδα τις φωτογραφίες και όντως έχουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την κοπέλα που αγνοείται. Οι δικοί μου γονείς γνωρίζουν ότι είμαι εδώ και το αποδέχτηκαν, αν και αρχικά δε συμφωνούσαν με την επιλογή μου. Αν ζει η Αγγελική, ας ενημερώσει τους δικούς της ότι είναι καλά και επέλεξε τη μοναστική ζωή. Το ίδιο μπορεί να κάνει και η ηγουμένη του μοναστηριού, που ίσως την φιλοξενεί. Είναι άδικο για την οικογένειά της να υποφέρει τόσα χρόνια», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Το σπίτι μας είναι σαν ένα ζωντανό νεκροταφείο…»
Στο συγκινητικό γράμμα, η αδελφή της αγνοούμενης φοιτήτριας καταθέτει την πληγωμένη ψυχή της.
«Αγαπημένη μου, αδελφούλα μου, μονάκριβή μου. Να ‘ξέρες πόσες φορές έχω προσπαθήσει να σου γράψω μα δε μπορώ να τα καταφέρω. Να ‘ξερες πόσο μου λείπεις. Δε μπορείς να φανταστείς πως είναι η ζωή μου και η ψυχή μου από εκείνη την ημέρα που αποφάσισες να μας εγκαταλείψεις. Το ξέρω ότι το έκανες σε μια στιγμή αδυναμίας. Σε μία στιγμή που είχαν καταρρεύσει όλα γύρω σου. Γιατί απογοητεύτηκες ζωή μου, που δε μπόρεσες να ανταπεξέλθεις στη σχολή σου. Μόνο να ‘ξερες από κείνη την ημέρα και μετά πως είμαστε. Το σπίτι μας είναι σαν ένα ζωντανό νεκροταφείο. Στη δικιά μου την ψυχή έγινε σεισμός σαν να κούνησες τα πάντα μέσα μου. Άσπρισαν τα μαλλιά μου. Κάθε 18 Φλεβάρη σου κάνουμε λειτουργία στον Άγιο Γεώργιο κάτω από το σπίτι μας. Φέτος, όταν τελείωσε η λειτουργία έπεφτε γύρω – γύρω από την εκκλησία χιόνι, νιφάδες σαν ψεύτικες. Σαν να ήταν σημάδι από το Χριστό ότι είσαι ζωντανή και είσαι καλά. Μακάρι να είσαι σε κάποιο μοναστήρι, όπως μας λένε. Θα έχω όρεξη για τούτη τη ζωή άμα ξέρω ότι ζεις».
Διαβάστε εδώ
