Γεια σας αδερφές μου,
Αισθάνομαι λίγο χαμένη και ήθελα να μοιραστώ μαζι σας κάτι που διαρκεί χρόνια αλλά θα το κάνω όσο πιο συνοπτικά μπορώ, διότι θέλω την άποψη σας, θέλω να μάθω αν είμαι παρανοϊκή ή αν έχω δίκιο… Και η παράνοια είναι γύρω μου.
Ζω καμια 10αρια χρόνια με την μητέρα μου και τον άντρα της (έχουν χωρίσει οι γονείς μου) και την γιαγιά μου.
Ο πατέρας μου ήταν και είναι ώρες ώρες ο ορισμός της τοξικής αρρενωπότητας (aggressive και με νεύρα όλη την ώρα χωρίς λόγο +ένας ανεξήγητος ναρκισσισμός). Οι χαοτικοι του καυγάδες με την μάνα μου μου έχουν προκαλέσει θέματα που αντιμετωπίζω μέχρι και σήμερα. Αυτός ήταν και ο λόγος που χώρισαν. Ήμουν χαρούμενη που χώρισαν.
ότε η μάνα μου μετά από κάποιο καιρό, γνώρισε τον καταπληκτικό (😂) πατριό μου ο οποίος αν και μας στήριζε οικονομικά, ήταν δίπλα στη μάνα μου κτλ κτλ κτλ, μου έβγαζε από τότε κάτι το off.. για να μην σας κουράζω, αυτός ο άνθρωπος με έχει χουφτωσει στο στήθος κάτω από την μπλούζα μου μια μέρα που με ξυπνούσε για το σχολείο. Πάντα σχολίαζε το τι φορούσα και ότι δεν έπρεπε να ντύνομαι σαν παπαδια, αλλιώς δεν θα με “κοιτάξει κανένας άντρας”. Μια φορά που όλοι έλειπαν από το σπίτι με φώναξε και με πίεζε να του πω πως είναι τα γεννητικά μου όργανα εμφανισιακά (ήμουν 15?) και έπρεπε να αρνηθώ πολλές φορές για να σταματήσει να με ρωτάει και να με λέει “κομπλεξικη” όποτε έδειχνα πως ένιωθα άβολα και ήθελα να φύγω. Μια άλλη φορά μου είχε πει ότι ενώ πήγαινε δουλειά και περνούσε έξω από το δωμάτιο μου και κοιμόμουν με σορτσάκι, ότι είδε το βρακί μου και του σηκώθηκε.