Πόσο ρεαλιστές να γίνουμε, πολυχρονεμένε μας σουλτάνε;

Άριστος Μιχαηλίδης

Εντάξει, οι συνομιλίες είναι ο μόνος μας δρόμος. Το είπαμε, το ξαναείπαμε, το λέει κάθε πικραμένος πια. Δεν αφήσαμε καμιά αμφιβολία περί τούτου. Μη νομίσει κανένας ότι αίφνης θα ζωστούμε τα άρματα (που δεν έχουμε) και θα κάνουμε κατά τις τουρκικές φρεγάτες να τις ρημάξουμε. Αλλά να μας λέει εκείνος με τον οποίο θα συνομιλήσουμε ότι εσείς μπορείτε να διαπραγματεύεστε, αλλά εμείς «θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα βήματά μας με βάση τον δικό μας οδικό χάρτη», ε, δεν θέλεις και πολλά να καταλάβεις ότι είναι με τον εαυτό σου που θα κάνεις διαπραγμάτευση. Ακόμα κι αν κάθεται μαζί σου στο τραπέζι ο Ακιντζί. Προσέξατε τι του είπε του Ακιντζί ο Ερντογάν; Είναι γνωστά, λέει, τα παιγνίδια της ελληνοκυπριακής πλευράς και «πιστεύω ότι κανένας αξιωματούχος της “τδβκ” και κανένας Τουρκοκύπριος δεν θα μπει σε αυτά τα παιγνίδια». Εκθείασε και τη δεξιοτεχνία και την αποφασιστικότητα του Τατάρ κι έστειλε μήνυμα: «Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι την ίδια δεξιοτεχνία έχουν και οι άλλες βαθμίδες αξιωματούχων στη χώρα». Κατάλαβες, Μουσταφά Ακιντζί; Σε εσένα τα λέει. Που νομίζεις πως θα κερδίσεις την εύνοιά του αν στέλνεις στον Αναστασιάδη τις προτάσεις της Άγκυρας για τη διαχείριση του φυσικού αερίου.

Ένα το κρατούμενο, λοιπόν. Πριν από τις όποιες συνομιλίες, οι Τουρκοκύπριοι, που αντιλαμβάνονται το σενάριο που στήνει σε βάρος τους ο σουλτάνος, ας αντιδράσουν. Τουλάχιστον, ας δείξουν τη δυσφορία τους, ας δείξουν ότι επιθυμούν πράγματι να στήσουν μαζί μας πραγματικό ανεξάρτητο κράτος, χωρίς τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Τουρκίας. Αν υπάρχουν να βρούμε κι εμείς τρόπο να τους αγκαλιάσουμε για να πορευτούμε μαζί ενάντια στην τουρκική κατοχή. Αλλιώς να πάψουμε κι εμείς επιτέλους να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας για τον δικοινοτικό μας διάλογο και για το κοινό κράτος που θα στήσουμε και για την εκ περιτροπής προεδρία και την πολιτική ισότητα και άλλα τέτοια κουραφέξαλα, που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα αφού είναι με τη μαφία του Ερντογάν που θα έχουμε πολιτική ισότητα, για να μας στείλει αργά ή γρήγορα στον αγύριστο.

Το δεύτερο κρατούμενο είναι ότι εμείς ευχόμαστε (το εκφράζουμε με απανωτές δηλώσεις των ταγών μας) να δείξει και η Άγκυρα καλή θέληση, να ανταποκριθεί στον δρόμο των συνομιλιών και στη δημιουργία «του κατάλληλου κλίματος», όπως έλεγε προχτές κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αλλά παίρνουμε κάθε μέρα και μια απάντηση, που απέχει έτη φωτός από τις ευχές μας. «Αν οι Ε/κ φτάσουν σε ένα σημείο ειλικρινούς και ρεαλιστικού συμβιβασμού, θα ανοίξει ο δρόμος της λύσης που όλοι περιμένουν» διαμηνύει ο Ερντογάν. «Μέχρι εκείνη τη μέρα η Τουρκία μαζί με την “τδβκ” θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα βήματά μας με βάση τον δικό μας οδικό χάρτη» και «στην περίπτωση που κάποιοι δεν έχουν ακόμη πάρει μαθήματα, θέλω να γνωρίζουν ότι δεν θα διστάσουμε να τους δώσουμε τις απαραίτητες απαντήσεις». Ο ειλικρινής και ρεαλιστικός συμβιβασμός που πρέπει να δείξουμε, ξέρετε ποιος είναι. Να αποφασίσουμε ρεαλιστικά ότι η Κύπρος, η θάλασσά της, ο αέρας της και φυσικά οι άνθρωποί της, ανήκουν στο μεγάλο τουρκικό έθνος. Τίποτα λιγότερο από αυτό. Και, μάλιστα, αν δεν το αποφασίσουμε, θα μας δώσει ο σουλτάνος το μάθημά μας για να καταλάβουμε.

Αυτή είναι, λοιπόν, η απάντηση του σουλτάνου στα ευχολόγιά μας να ανταποκριθεί στον δρόμο των διαπραγματεύσεων. Είναι ώρα, πέρασε μάλλον η ώρα, να διερωτηθούμε αν ο δρόμος που ακολουθούμε μπορεί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση ή αν τη διευκολύνει. Δεν αρκεί πια να μας βάζουν διλήμματα οι ηγέτες μας, του τύπου ΔΔΟ ή διχοτόμηση, συνομιλίες ή πόλεμος, Ακιντζί ή Οζερσάι; Μοιάζουν αστεία τέτοια διλήμματα όταν έχουμε να κάνουμε με έναν ανισόρροπο νεοσουλτάνο, που απροκάλυπτα πια μας λέει: είτε θα παραδοθείτε με τη θέλησή σας, είτε θα παραδοθείτε με τη βία. Να αφήσουν τα μασκαραλίκια και να κάτσουν (ούτε ημερομηνία για Εθνικό Συμβούλιο δεν μπορούν να συμφωνήσουν) να χαράξουν στρατηγική με βάση τα νέα δεδομένα. Δεν γίνεται να μας δίνουν κάλυψη οι Γάλλοι, οι Αμερικάνοι, η ΕΕ, το Ισραήλ, η Αίγυπτος για να παλέψουμε σε άλλο επίπεδο διπλωματίας κι εμείς να μένουμε κολλημένοι (και τυφλωμένοι) στους «όρους αναφοράς» που θα συμφωνήσουμε με τον Ακιντζί και που για την Τουρκία και τον «οδικό χάρτη» της δεν θα έχουν καμιά σημασία.

aristosm@phileleftheros.com