Πώς πιάναμε κάποτε ένα καβρό
Οι γονείς μας κάποτε μας είχαν μάθει πως ο καλύτερος τρόπος για να βγάλεις ένα καβούρι από την τρύπα του, είναι να του σφυρολογάς με ένα απαλό ήχο, αλλά παράλληλα με ένα μακρύ χόρτο και απαλό να του γαργαλάς τα πόδια!
Το καβούρι, το σφύριγμα το εκλαμβάνει ως ήχο εντόμου, που αμέριμνο πάει να μπει στη φωλιά του!
Κατάλληλο χορταρικό για αυτή τη δουλειά, είναι το βρούλο, και το ανεμόχορτο. Και τα δύο είναι λεπτά και μακριά, και μπροστά έχουν απαλά βλαστάρια.
Η τεχνική μας
Εμείς γνωρίζουμε, πως το καβούρι βρίσκεται στην τρύπα του που είναι και η φωλιά του και η ασφάλεια του, και αυτό φαίνεται εύκολα από τα φρέσκα πατήματα του, έξω από την καβροτρυπιά.
Εμείς θα πρέπει ότι κάνουμε, να το κάνουμε αργά αργά, αφού πλησιάσουμε σιγά – σιγά την καβροτρυπιά που εντοπίσαμε .
Θα φροντίσουμε να μην κουνάμε καθόλου το κορμί μας, γιατί κάθε κίνηση μας θα το τρομάξει και θα τρυπώσει ξανά!
Θα χρησιμοποιήσουμε μια πανάρχαια μέθοδο, που θέλει όμως αρκετή λεπτότητα και τέχνη για να πετύχει.
Εκτός από το κορμί μας, δεν θα κουνάμε ούτε το χέρι μας, παρά μόνο τα δυο δάχτυλα που κρατούν το βρούλο, κι αυτό πολύ διακριτικά και αργά εμπρός πίσω.
Μόλις έχουμε πάρει θέση κουκουβιστά, σπρώχνουμε το βρούλο μας αργά προς στην τρύπα (εγώ έχω χρησιμοποιήσει ανεμόχορτο), και αρχίζουμε να σφυράμε απαλά, και ανά τακτά κοντινά διαστήματα.
Το βρούλο μας όλο και Θ το κατευθύνουμε πιο μέσα κάθε φορά προς τη φωλιά δηλαδή την τρύπα, μέχρι το καβούρι να κάνει την εμφάνιση του!
Αν το κάνουμε αυτό για λίγα λεπτά, ο κάβουρας θα κάνει κι αυτός διακριτικά την εμφάνιση του! Δεν τον τρομάζουμε, αλλά ούτε κουνάμε το βρούλο μπροστά στις δαγκάνες του, γιατί θα το δαγκώσει και δεν θα μπορούμε να κάνουμε πλέον τίποτα!
Θα προσπαθήσει να το τραβήξει μέσα στην τρύπα του, αλλά αν αντιληφθεί πως το βρούλο μας είναι “μαϊμού” έντομο, θα το εγκαταλείψει τάχιστα και θα τρυπώσει ξανά!
Έτσι απλά του γαργαλάμε τα πόδια στο πλάι, στρίβοντας δεξιά αριστερά το βρούλο μας και εμπρός πίσω , και αυτό θα το εκνευρίσει και θα βγει ακόμα πιο έξω για να το αρπάξει!
Εμείς όμως σαν εξυπνότεροι, δεν του το επιτρέπουμε, και τραβάμε πιο έξω το βρούλο, για να υποχρεωθεί να βγαίνει κι αυτό ακόμα πιο έξω!
Όταν καταφέρουμε έτσι να το κάνουμε να βγει ολότελα έξω, και μάλιστα πάνω από 30 εκατοστά από την τρύπα του, τότε μπαίνουμε στην αντεπίθεση!
Τι κάνουμε τότε? Φράσσουμε αστραπιαία την τρύπα του, για να μην μπορεί να μπει ξανά μέσα το καβούρι μας!
Στην συνέχεια το αρπάζουμε γρήγορα με από την πλάτη του, πιέζοντας την ελαφρά με την ανοιχτή παλάμη μας προς το έδαφος, περιορίζοντας έτσι τις δαγκάνες του να μην τις απλώσει! Έτσι δεν του επιτρέπουμε να μας
δαγκώσει! Με λίγα λόγια είναι σαν να το αιχμαλωτίζουμε!
Κάποτε βέβαια τα καβούρια τα τρώγαμε, ψήνοντας τα στα κάρβουνα, γιατί ήταν επίλεκτος και εξεζητημένος μεζές, και αφού βρίσκαμε καμιά εικοσαριά στα ποτάμια, τα βάζαμε στο σταμνί ή τα δέναμε σε μια μπρουλισταριά με τέλι ένα – ένα από τη δαγκάνα του, και τα κρατάγαμε στο χέρι σαν τρόπαια!
Εμείς όμως δεν θα κάνουμε τα ίδια, απλά θα το αφήσουμε και πάλι ελεύθερο στον ποταμίσιο παράδεισο του, και γιατί πια είναι είδος προς εξαφάνιση, αλλά πιστεύω πως δεν είναι και πολύ κατάλληλα για έδεσμα, αφού τα τρεχούμενα νερά λείπουν από τα ποτάμια και τα έλη μπορεί να είναι και μολυσμένα από τα ψόφια ζώα που πετάνε.
Για να δούμε όμως αν είναι αρσενικό ή θηλυκό, το γυρνάμε ανάποδα, κι αν ο αφαλός του δηλαδή το καπάκι που είναι από κάτω είναι στενό και τριγωνικό με μύτη μπροστά, είναι αρσενικό, αν είναι πιο φαρδύ και καμπυλωτό, τότε είναι θηλυκό!
Το συγκεκριμένο αρσενικό καβούρι ,το έπιασα στην περιοχή “Κουστσουνάρα” της Γαλιάς, που είναι σήμερα μια ρεματιά. Κάποτε υπήρχαν καβούρια κατά χιλιάδες, μια και είχε πολλά τρεχούμενα νερά.
Σήμερα όμως μετά τον βανδαλισμό της από ανεγκέφαλους, για να μας εκδικηθεί και εκείνη, στέρεψε εντελώς!
Αυτή ήταν η κρήνη της Κουτσουνάρας με τις 14 γούρνες της με το τσιμεντένιο κουτσουνάρι της και τα καθαρά κρυστάλλινα νερά!
Και όμως ήταν ένα από τα λίγα μνημεία του χωριού μας, και φτιάχτηκε το 1935 για να γίνουν τα πλυντήρια του χωριού.
Το καβούρι που έπιασα, και άφησα ξανά ελεύθερο, ίσως ήταν το τελευταίο καβούρι της Κουτσουνάρας!
‘Έπρεπε να επιζήσει, και να ελπίζει και αυτό μαζί με μας, μήπως και γίνει κάτι στο κοντινό όμως μέλλον …
Κείμενο – Φωτογραφία – Βίντεο: Γεώργιος Χουστουλάκης
