Η συμφωνία των Πρεσπών είχε ένα νικητή και ένα ηττημένο.
Ο ηττημένος ήταν η Ελλάδα. Ο λόγος απλούστατος. Το κράτος των Σκοπίων ξεκίνησε ζητώντας “γη και ύδωρ” τη δεκαετία του ’90. Καθώς οι “μεγάλες δυνάμεις” (ο όρος δεν έχει αλλάξει από το παρελθόν) θεώρησαν πως είναι εντάξει ένα κρατίδιο να αυτοαποκαλείται “Μακεδονία” και στη συνέχεια 140 χώρες το αναγνώρισαν με αυτό το όνομα, οι Σκοπιανοί είχαν πετύχει το στόχο τους.
Μετά, αφού και οι ίδιοι ήξεραν πως ούτε απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου είναι, ούτε Έλληνες, άφησαν τον ήλιο της Βεργίνας και τον αλυτρωτισμό και αποδέχθηκαν το αυταπόδεικτο, πως η Μακεδονία που η Ελλάδα ανέδειξε κατά την Ελληνιστική εποχή, παραμένει Ελληνική ως προς τη γλώσσα και τον πολιτισμό.
Για πάρτη τους, κράτησαν μόνο το “Μακεδόνες” επειδή έλαχε να βρίσκονται στο γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Μακεδονίας.
Έτσι, κατοχύρωσαν “Μακεδονική” γλώσσα και κουλτούρα χωρίς όμως να είναι ορίτζιναλ Μακεδόνες!
Μάλιστα, πέτυχαν και το αμίμητο να λέγονται μόνο αυτοί Μακεδόνες.
Γιατί;
Διότι αν και οι δικοί μας πολιτικοί μιλούν για “νίκη” και για “γεωγραφικό προσδιορισμό”, η “τάπα” που μας έριξαν οι Σκοπιανοί είναι μνημειώδης.
Εμείς δεν έχουμε κράτος ή καντόνι που να λέγεται “Νότια Μακεδονία” ώστε η διεθνής κοινότητα να λέει τους δικούς μας Μακεδόνες “Νότιους” και τους Σκοπιανούς “Βόρειους” κατά το “Βόρεια” και “Νότια” Κορέα.
Επειδή λοιπόν η δική μας Μακεδονία λέγεται “Ελλάδα” και οι ξένοι που την επισκέπτονται δεν βγάζουν διαβατήρια για “Νότια Μακεδονία” αν θέλουν να πάνε στη Θεσσαλονίκη, μοιραία ο όρος “Μακεδονία” ως κράτος θα απομείνει μόνο για τα Σκόπια.
Αυτοί δηλαδή θα είναι οι “Μακεδόνες” και οι Μακεδόνες οι δικοί μας θα είναι οι “Έλληνες”.
Τώρα, τι το πανηγυρικό μπορεί να έχει μια τέτοια συμφωνία, μόνο στην κυβέρνηση το ξέρουν.