Στην Ελληνική Μυθολογία ο Άτλαντας, μετά τη νίκη των Θεών απέναντι στους Τιτάνες, καταδικάστηκε από τον Δία να σηκώνει με τα δυνατά του χέρια και τις πλάτες του ολόκληρο τον Ουράνιο Θόλο. Κάπως έτσι φαντάζει στα μάτια των φίλων του Powerlifting και ο Δημήτρης Ράλλης, ο Έλληνας παγκόσμιος πρωταθλητής που, κάθε φορά που αγωνίζεται και σηκώνει τα βάρη που του χαρίζουν μεγάλες διακρίσεις και μετάλλια, αισθάνεται ότι σηκώνει μαζί και την Ελλάδα λίγο ψηλότερα. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που υπομένει, προσωπικές θυσίες, στερήσεις, ταλαιπωρία, πίεση και ό,τι άλλο συνεπάγεται το γεγονός ότι είναι υποχρεωμένος να συνδυάζει την αγάπη του για τον αθλητισμό, και δη τον πρωταθλητισμό, με τη δουλειά του στις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας.
Ομολογώ ότι, πριν τη συνέντευξη δεν τον είχα δει από κοντά. Και όταν αυτό συνέβη, πέρασε από το μυαλό μου, έστω και φευγαλέα, το πόσο τυχερός ήμουν που η συνάντησή μας γινόταν με αφορμή μια συνέντευξη για τις μεγάλες του επιτυχίες στο άθλημα που τόσο πολύ αγάπησε και το υπηρετεί με συνέπεια, εδώ και αρκετά χρόνια. Η σωματοδομή του είναι αληθινά εντυπωσιακή. Ασφαλώς και θα ήθελες να τον έχεις φίλο παρά να βρεθείς απέναντί του, διαπράττοντας ένα αδίκημα, την ώρα που υπηρετεί τα καθήκοντά του ως αστυνομικός. Ωστόσο, ακόμη και αυτή η αίσθηση του φόβου μπροστά σε έναν άνθρωπο με προσωπικό ρεκόρ άρσης τα 410 κιλά, εξαφανίζεται πάρα πολύ γρήγορα, όταν αρχίζει η κουβέντα μαζί του. Πολύ γρήγορα γνωρίζεις ένα παιδί χαμογελαστό, ευγενικό, με συγκροτημένη προσωπικότητα που προσπαθεί να χτίσει έναν χαρακτήρα με βασικό συστατικό την αίσθηση του Δικαίου και του σεβασμού στον Άνθρωπο, τον οποίο, έτσι κι αλλιώς υπηρετεί με αυτές τις αρχές, ως μέλος της Αστυνομίας.
Ο Δημήτρης Ράλλης ασχολείται με ένα άθλημα που είναι ελάχιστα γνωστό στη χώρα μας, αλλά εξαιρετικά διαδεδομένο στο εξωτερικό και ιδίως σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, απ’ όπου και ξεκίνησε, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Το Powerlifting (Δυναμικό Τρίαθλο στα Ελληνικά) συνίσταται από τρεις βασικές ασκήσεις: το Βαθύ Κάθισμα ή αλλιώς Squat, τις Πιέσεις Οριζοντίου Πάγκου ή Bench Press και τις Άρσεις Θανάτου (Deadlift). Στη χώρα μας έχει αρχίσει να ανεβαίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια, περίπου όσο διάστημα ασχολείται με αυτό και ο Δημήτρης. Βασίζεται στη μέγιστη δύναμη. Ο αθλητής έχει δικαίωμα για τρεις προσπάθειες στην κάθε κίνηση και, στο τέλος, προσμετράται η μεγαλύτερη από τις τρεις. Υπάρχει βαθμολογία στο σύνολο αλλά και σε κάθε κίνηση ξεχωριστά, αναλόγως και τον αγώνα.
Ο Κερκυραίος έφηβος που έμελλε να γίνει ο πιο δυνατός άνδρας στον Κόσμο
Ο Δημήτρης γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στον τόπο απ’ όπου κατάγεται, το νησί της Κέρκυρας. Σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά, από νωρίς φάνηκε να μην συγκινείται ιδιαίτερα με τα ομαδικά αθλήματα όπως τα περισσότερα παιδιά. Στο χωριό που μεγάλωνε, η επαφή με τους αθλητικούς συλλόγους και τα γυμναστήρια δεν ήταν εύκολη. Ο ίδιος δεν είχε κάποια ιδιαίτερη καθοδήγηση από το οικογενειακό περιβάλλον που θα μπορούσε να τον ωθήσει προς κάποιο από τα γνωστά και δημοφιλή αθλήματα. «Ξεκίνησα αρκετά μεγάλος να κάνω αθλητισμό με ένταση, αλλά αρκετά μικρός για να κάνω βάρη. Ήμουν 14 ετών, το 2002, και θέλοντας να αλλάξω το σώμα μου, να δυναμώσω, να αδυνατίσω γιατί είχα περιττά κιλά, ξεκίνησα μόνος μου. Γράφτηκα σε γυμναστήριο και άρχισα να παλεύω με τις ώρες γιατί μου άρεσε. Έφτασα σε σημείο, μάλιστα, να κάνω υπερβολές, πηγαίνοντας τρεις και τέσσερις ώρες γυμναστήριο ενώ είναι περιττό τόσο πολύ, και έτσι άρχισα να αλλάζω το σώμα μου».
Ο Δημήτρης, φυσικά, ήταν ένα δυνατό παιδί, με ανάλογα γονίδια. Η μεγάλη αλλαγή, ωστόσο, έγινε μέσα σε ένα καλοκαίρι, όπως συμβαίνει, άλλωστε με τα παιδιά της ηλικίας αυτής. «Τον Σεπτέμβρη που ξαναπήγα στο σχολείο, όλοι πίστευαν ότι ήμουν καινούργια μεταγραφή. Δύσκολα κανείς μπορούσε να με αναγνωρίσει». Η αίσθηση που του δίνει αυτή η μεταμόρφωση τον ανεβάζει και ψυχολογικά. Σύντομα κάνει σχέδια για το μέλλον, με άξονα τον αθλητισμό, βάζοντας, μάλιστα, στο μυαλό του την ιδέα της Γυμναστικής Ακαδημίας. Τα πράγματα στο μυαλό του ξεκαθάρισαν γρήγορα. Το πρώτο επαγγελματικό βήμα έγινε, τελικά, με τη σχολή της Αστυνομίας, έχοντας παράλληλο και αδιαμφισβήτητο στόχο, την ενασχόληση με τον αθλητισμό, μέσα από ένα άθλημα για δυνατούς.
Μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω αν υπήρχε μέσα του το στοιχείο του εγωισμού που διαμορφώνει μια ανταγωνιστική διάθεση, η επιθυμία να ξεχωρίσει, να γίνει καλύτερος από τους άλλους και, τελικά, αρεστός. Για να απαντήσει, ανακαλεί στη μνήμη του εικόνες από τα εφηβικά του χρόνια στο γυμναστήριο με τα βάρη, την εποχή που οι συμμαθητές του ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ και παραδέχεται ότι όταν έβλεπε το σώμα του να αλλάζει, να γίνεται πιο αρρενωπός, να φαίνεται πιο δυνατός από τους άλλους, αισθανόταν μέσα του να λειτουργεί με έναν ελαφρύ ανταγωνισμό. «Ήμουν ανέκαθεν δυνατός λόγω της φύσης μου αλλά μετά σιγά-σιγά το αισθανόμουν όλο και πιο ωραίο, καθώς αντανακλούσε και στο γυναικείο πληθυσμό, οπότε μου έδινε αυτοπεποίθηση για να συνεχίσω».
Όλα αυτά εξελίσσονται σε μια εποχή που η άρση βαρών εξακολουθεί να είναι το εθνικό μας άθλημα. Ο Δημήτρης ζει με ένταση τις μεγάλες επιτυχίες ενός αθλήματος που είναι πολύ κοντά στα ενδιαφέροντά του και επηρεάζεται. Δεν είναι εύκολο, όμως, να στραφεί στο Ολυμπιακό άθλημα των μεγάλων Ελληνικών διακρίσεων και των μεταλλίων, το άθλημα της Ελληνικής Dream Team του Πύρρου Δήμα, του Ακάκιου Καχιασβίλι, του Βαλέριου Λεωνίδη και των υπολοίπων, όσο μεγάλωνε στο χωριό του, τον Άνω Γαρούνα της Κέρκυρας. «Με συνάρπαζε που έβλεπα μία εθνική επιτυχία, έβλεπα αθλητές να προσπαθούν και να δοξάζουν τη χώρα μας και με επηρέαζε θετικά. Αναμφίβολα, μου δημιούργησε κάποιες βάσεις για να φτάσω σε αυτό που είμαι σήμερα. Δεν ασχολήθηκα, όμως, με την άρση βαρών λόγω συγκυριών και εξαιτίας συγκυριών ανακάλυψα ότι έχω ταλέντο στο Powerlifting».
Ο Δημήτρης στέκεται στις μεγάλες απαιτήσεις που έχει αυτό το άθλημα ως προς την προπόνηση, τον χρόνο που πρέπει να αφιερώνεις, αλλά και την καταπόνηση του σώματος. «Οποιοδήποτε άθλημα κι αν κάνεις σε επίπεδο πρωταθλητισμού είναι απαιτητικό, υπάρχει κίνδυνος για τραυματισμούς και απαιτεί θυσίες. Συγκεκριμένα, το Powerifting είναι ένα άθλημα που βασίζεται στη μέγιστη δύναμη (που σημαίνει ότι σε μία προσπάθεια θα δώσεις το 100% των δυνατοτήτων σου). Χρειάζεται μεθοδικότητα και πρόγραμμα ώστε να μπορέσεις να φτάσεις σ’ αυτό το σημείο, αποφεύγοντας τραυματισμούς που μπορούν να σε αφήσουν πίσω, σε σχέση με τις προπονήσεις, τους αγώνες κλπ. Χρειάζεται, επίσης, πολύ μεγάλος χρόνος αποκατάστασης, καθώς το σώμα λειτουργεί νευρομυϊκά, που σημαίνει ότι κουράζεται πάρα πολύ το κεντρικό νευρικό σύστημα. Μία προπόνηση powerlifting, ειδικά σε περίοδο προετοιμασίας, δεν νομίζω ότι θα σε κάνει να ιδρώσεις ή να πιαστείς την ώρα της προπόνησης και μετά, αλλά θα καταστείλει το νευρικό σύστημα και θα σου δώσει ένα αίσθημα κούρασης, που σημαίνει ότι θα χρειάζεσαι κάποιες ώρες ανάπαυσης και αποκατάστασης στο σπίτι, χωρίς έντονες δραστηριότητες».
Με την ωριμότητα που δείχνει ότι τον διακρίνει, ο Δημήτρης αντιμετωπίζει, με ιδιαίτερη προσοχή, τη διαχείριση του σώματός του και σε σχέση με τους τραυματισμούς. Έχει φροντίσει να χτίσει σωστά και μεθοδικά το σώμα του και γι’ αυτό, μέχρι σήμερα, δεν έχει υποστεί τίποτα περισσότερο από μικροτραυματισμούς, που ξεπέρασε εύκολα. «Εξαρτάται από τι ιστορικό έχεις από άλλους τραυματισμούς, τι τεχνική έχεις, αν έχεις κάποιο πρόβλημα όπως εγώ έχω από την εφηβεία ένα θέμα με το γόνατο. Κάποιες φορές θα με ενοχλήσει, αλλά χωρίς να έχω κάποιο βαρύ τραυματισμό. Είναι ένα από τα πράγματα που, απλώς, δεν θα με αφήσουν να είμαι στο 100%. Άλλο ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι αθλητές του Powerlifting είναι οι ώμοι οι οποίοι, λόγω της μη συμβατής γωνιάς των χεριών στο βαθύ κάθισμα, πιέζονται πάρα πολύ, σε συνδυασμό με το τεράστιο βάρος που επωμιζόμαστε. Για μένα, όμως, δεν είναι ένα από τα σημεία που ενοχλούν, κι αυτό οφείλεται στο ότι έχω χτίσει το σώμα μου σταδιακά, μέσα σε πολλά χρόνια, οπότε έχω θωρακίσει το μυοσκελετικό μου κι έχω αποφύγει αυτούς τους τραυματισμούς».
Ασφαλώς, τα αθλήματα, και ακόμη περισσότερο, ίσως, το Powerlifting, απαιτούν ειδική διατροφή και στερήσεις. Ο Δημήτρης, ωστόσο, δεν αισθάνεται ότι στερείται τον χρόνο με τους φίλους του και τη σύντροφό του, η οποία, όπως αποκαλύπτει, στέκεται δίπλα του σε όλη αυτή την προσπάθεια και τον συνοδεύει σε πολλά από τα ταξίδια του για αγώνες στο εξωτερικό. «Όσο περισσότερο δίνεις σε κάτι τόσα περισσότερα θα σου δώσει. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε τη διάθεση να βγω, πόσο μάλλον να ξενυχτήσω, κάνοντας παράλληλα πρωταθλητισμό. Ανέκαθεν πρόσεχα τη διατροφή μου. Προσπαθώ πάντοτε να τρώω υγιεινά. Επίσης, πρέπει να προσέχω αν θέλω να μείνω στην κατηγορία μου. Δεν θεωρώ ότι είμαι ακραίος και προσπαθώ να έχω μία κανονική ποιότητα ζωής, με άλλες δραστηριότητες. Σε όλα αυτά, πρέπει να προσθέσω και τις μεγάλες απαιτήσεις που έχει η δουλειά μου».
«Η σύντροφός μου με στηρίζει και με ακολουθεί και στους αγώνες μου στο εξωτερικό. Αυτό με βοηθάει τόσο στο ψυχολογικό κομμάτι όσο και στο κομμάτι της καθημερινότητας της προετοιμασίας μου για την προπόνηση. Σαφώς και η παρουσία της μου είναι απαραίτητη, όπως σημαντικός είναι και ο ρόλος της για να μπορεί να μου δίνει κίνητρο», συμπληρώνει ο Δημήτρης και διευκρινίζει ότι η κοπέλα που βρίσκεται στο πλάι του έχει κάνει, επίσης, αθλητισμό, γυμνάζεται και σήμερα αρκετά και της αρέσει η ενασχόλησή του με το Powerlifting. «Προσφέρει συνέχεια σε αυτό που κάνω, με στηρίζει απόλυτα. Αν είχα γκρίνιες και παράπονα στο σπίτι και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ θα υπήρχε ένας λόγος παραπάνω να μην θέλω να συνεχίσω». «Φυσικά και ανησυχεί όταν βλέπει να φτάνω στα όριά μου να σηκώνω όλα αυτά τα κιλά που σηκώνω. Ξέρει, όμως, έχει μάθει πώς βλέπω τα πράγματα, ότι δεν μου αρέσουν οι υπερβολές και προσέχω σε αυτό που κάνω».
Ο Δημήτρης Ράλλης ζει μια από τις ωραιότερες περιόδους από τη στιγμή που αποφάσισε να βάλει το Powerlifting στη ζωή του. Το μόνο δύσκολο, όπως ομολογεί, είναι να κατορθώνει να συνδυάζει τον πρωταθλητισμό με τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Δεν διστάζει, όμως, ούτε στιγμή να ξεχωρίσει τις προτεραιότητές του και ξεκαθαρίζει ότι η δουλειά του έχει πρωτεύουσα σημασία. Προσπαθεί, με όλη την κούραση και όλες τις υποχρεώσεις που έχει στη δουλειά, να συμπεριλαμβάνει τον πρωταθλητισμό στη ζωή του, με τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία. «Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το τι χαρακτήρας είσαι. Εμένα με τραβάνε τα δύσκολα γι αυτό κάνω πρωταθλητισμό σε αυτό το άθλημα, αλλά είμαι και στη συγκεκριμένη υπηρεσία, με τις δυσκολίες αλλά και τις απαιτήσεις που αυτή έχει. Προσπαθώ να κρατάω ισορροπίες ανάμεσα στα δύο έτσι ώστε να μη στερούμαι τη δουλειά μου, αλλά παράλληλα να μπορώ να δίνω το μέγιστο δυνατό στο άθλημά μου και θεωρώ ότι, μέχρι στιγμής, το καταφέρνω αρκετά καλά».
Η δύναμη, η εγκαρτέρηση, οι αντοχές στην πίεση είναι αρετές που χαρακτηρίζουν τον Δημήτρη. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι απαιτήσεις του πρωταθλητισμού τον έχουν αναγκάσει, κάποιες φορές, να “γονατίσει”. Και τότε σκέφτηκε να εγκαταλείψει, να πει “μέχρι εδώ”. «Όσο και να αγαπάω το άθλημα που κάνω» λέει ο ο Έλληνας πρωταθλητής. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις, αλλά και άλλα εμπόδια που έχουν να κάνουν με τις συνθήκες με τις οποίες αγωνίζεται, που τον έχουν οδηγήσει σε δύσκολες καταστάσεις. Άλλωστε, στο εξωτερικό, οι περισσότεροι από τους συναθλητές του ασχολούνται με το Powerlifting κατ’ αποκλειστικότητα. Ο Δημήτρης δεν έχει αυτή την πολυτέλεια και παλεύει να αντεπεξέλθει και να παραμείνει στον χώρο που έχει προσφέρει πολλά, τόσο σε εκείνον όσο και στην Ελλάδα, μέσα από τις επιτυχίες του.
Τον ρωτάω αν το Powerlifting είναι μοναχικό άθλημα, καθώς, πέρα από το γεγονός ότι είναι, ουσιαστικά, ατομικό, υπάρχει η εντύπωση, τουλάχιστον σε όσους δεν γνωρίζουν αθλητές και σωματεία, ότι η κοινότητα των powerlifters στην Ελλάδα δεν είναι πολύ μεγάλη. «Είναι ατομικό άθλημα αλλά όχι δεν είναι μοναχικό. Υπάρχουν πολλά παιδιά στην Ελλάδα που ασχολούνται με το άθλημα, ο καθένας στον βαθμό που μπορεί και στο επίπεδο του. Προσωπικά έχω φίλους και συναθλητές που κάνουν προπονήσεις μαζί μου, ανταλλάσσουμε απόψεις, με κάποιους από αυτούς πηγαίνουμε σε αγώνες και στο εξωτερικό. Χρειάζεται να υπάρχουν και άλλοι αθλητές στην προπόνησή σου, spoters, όπως τους λέμε, δηλαδή βοηθοί, ώστε να μπορέσεις να κάνεις τις κινήσεις, να μπορέσεις να ετοιμαστείς, να φορέσεις τον εξοπλισμό, να σε βοηθήσουν με τα κιλά. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου, σε καμία περίπτωση, τουλάχιστον όχι στο 100%».
Ένας “άτλαντας” που λέει όχι στη χρήση της Βίας
Υπήρξαν φορές που ο Δημήτρης βρέθηκε μπροστά σε καβγά, όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να ξεφύγουν. Και το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν κανείς είναι ότι «με τον Δημήτρη στην παρέα σου δεν θα έχεις να φοβηθείς τίποτα», ότι ο ίδιος θα μπει μπροστά και θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Και είναι έτσι, αλλά όχι όπως κανείς θα το φανταζόταν, καθώς ο πρωταθλητής της Δύναμης και ένα από τα εντυπωσιακότερα κορμιά στα ΕΚΑΜ λέει όχι στη χρήση της Βίας. «Αν νιώθω ότι δεν μπορεί να δοθεί κάποια λύση από κάποιον άλλον στην παρέα και ξεφεύγει η κατάσταση, θα προσπαθήσω να πάρω τον πρώτο ρόλο, σίγουρα όχι με τη βία, αλλά να δώσω λύση ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Ωστόσο το παρουσιαστικό σου, η δύναμή σου μπορούν από μόνα τους να λειτουργήσουν αποτρεπτικά». Η Βία για τον Δημήτρη δεν είναι και δεν πρέπει ποτέ να αποτελεί τη λύση σε ακραίες καταστάσεις, τουλάχιστον αν δεν έχουν πρώτα εξαντληθεί όλες οι άλλες πιθανότητες για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Παρά το γεγονός ότι κάνει αυτό το άθλημα και ταυτόχρονα υπηρετεί στις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας, η θέση του για τη χρήση Βίας στον αθλητισμό, στις αντιπαραθέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων, σε οποιαδήποτε κοινωνική εκδήλωση που εμπεριέχει το στοιχείο της σύγκρουσης, είναι ξεκάθαρη. «Ανέκαθεν η ανθρώπινη φύση ήταν βίαιη από τότε που άρχισε να υπάρχει ο άνθρωπος ιστορικά. Στην εποχή μας η Βία μπορεί να είναι λεκτική, ιδεολογική, βία απέναντι σε διάφορες κοινότητες».
Αναφέρεται στο μεγάλο ζήτημα του ρατσισμού στις σύγχρονες κοινωνίες και κάνει ιδιαίτερη αναφορά στον ρατσισμό που, πιθανόν να αισθάνεται και ο ίδιος ως αστυνομικός. Θεωρεί ότι οι συνάδελφοί του είναι τα μεγαλύτερα θύματα ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία. Παράλληλα, καυτηριάζει τη Βία στα γήπεδα με τρόπο απόλυτο, αποκαλύπτοντας ότι αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν τον συγκίνησαν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. «Είναι ένας από τους λόγους που δεν μου αρέσουν τα ομαδικά αθλήματα και ο οπαδισμός. Δεν συμμετέχω, δεν πηγαίνω στο γήπεδο, δεν μου αρέσει καθόλου η παιδεία που υπάρχει στην πλειοψηφία τουλάχιστον των Ελλήνων φιλάθλων – οπαδών. Γι’ αυτό κάνω ένα ατομικό άθλημα, το οποίο διδάσκει αυτοπειθαρχία και βασίζεται στην αθλητική παιδεία, τόσο προς τους συναθλητές όσο και στον κόσμο γύρω σου».
Όχι στην αλόγιστη χρήση συμπληρωμάτων
Είναι αλήθεια ότι στον αθλητισμό και ίσως λίγο περισσότερο στα αθλήματα που έχουν να κάνουν με τη σωματική ρώμη, βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας καταγγελίες για ανεξέλεγκτη χρήση ουσιών. Δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να βάλω στη συζήτηση με τον Δημήτρη αυτή την παράμετρο, καθώς ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν ένα ζήτημα που θα τον έχει απασχολήσει, στη διάρκεια της καριέρας του ως αθλητής. Παραδέχεται ότι στις μέρες μας γίνεται αλόγιστη χρήση και κυρίως από ομάδες ατόμων που δεν έχουν ούτε τη γνώση ούτε την καθοδήγηση για κάτι τέτοιο. Γνωρίζει πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για την υγεία, από τα πρώτα χρόνια που άρχισε να ασχολείται με τη γυμναστική και τον αθλητισμό. «Υπήρχαν περιπτώσεις που έβλεπα γύρω μου διάφορους που δεν είχαν ιδιαίτερο σκοπό, ιδιαίτερο στόχο αλλά έκαναν αλόγιστη χρήση, θέλοντας να βγουν στην παραλία, να φτιάξουν το σώμα τους, να σηκώσουν 5 κιλά παραπάνω στο γυμναστήριο. Αυτό που έχω καταλάβει, στα χρόνια που ασχολούμαι με τον αθλητισμό, σε αυτό το επίπεδο, είναι ότι και να χρησιμοποιήσεις, αν δεν προπονηθείς, εάν δεν αφοσιωθείς για χρόνια σ’ αυτό, οι χημικές ουσίες δεν πρόκειται να σου προσφέρουν τίποτα απολύτως, αντιθέτως, μάλιστα, θα σου κάνουν πολύ μεγάλο κακό».
Powerlifting: Ένα άθλημα χωρίς ημερομηνία λήξης
Το Powerlifting είναι ένα άθλημα για δυνατούς και θα πίστευε κανείς ότι έχει απόλυτη σχέση και με την ηλικία. Φαντάζεται κανείς ότι, καθώς μεγαλώνεις, οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν και εγκαταλείπεις κι εσύ, με τη σειρά σου, τα βάρη. Δεν είναι, όμως, έτσι. Ο Δημήτρης μοιάζει και αισθάνεται ευλογημένος που βλέπει συνεχώς, στη διάρκεια της προπόνησης και των αγώνων, αθλητές που είναι δυνατοί και ανταγωνιστικοί, ακόμη και σε πολύ μεγάλη ηλικία. Άλλωστε, δεν έχει σκεφτεί, ούτε για μια στιγμή, ότι θα σταματήσει ποτέ να ασχολείται με αυτό που αγαπάει. «Τον αθλητισμό δεν θα τον σταματήσω ποτέ. Όσο έχω τα δύο μου πόδια, τα δυο μου χέρια και το μυαλό μου στη θέση του, θα κάνω κάποιας μορφής αθλητισμό. Έτσι κι αλλιώς, κάποιος που έχει ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό στη ζωή του απαγορεύεται για λόγους υγείας να σταματήσει εντελώς. Αυτό το λάθος το έχουν κάνει διάφοροι αθλητές στο παρελθόν και έχουν αποκτήσει προβλήματα υγείας στη συνέχεια. Άτομα που κουράστηκαν τον αθλητισμό, που βίωσαν τον κορεσμό και τα παράτησαν, για διάφορους προσωπικούς λόγους, είδαν να τους γυρίζει μπούμερανγκ, να τους κάνει κακό».
«Όχι, το powerlifting δεν έχει ημερομηνία λήξης. Στο εξωτερικό έχει τύχει να γνωρίσω αθλητές 80 ετών που σηκώνουν πολλά κιλά, πολύ περισσότερα από κάποιους 25άρηδες που πηγαίνουν γυμναστήριο σήμερα».
Το ρεκόρ του Δημήτρη Ράλλη είναι 410 κιλά στις “άρσεις θανάτου”. Μου εξηγεί ότι ο χαρακτηρισμός αυτός δεν έχει να κάνει με την επικινδυνότητα της άσκησης, αλλά με το γεγονός, απλά, ότι είναι άρσεις από νεκρό σημείο. Είναι μια ελαφρώς αυθαίρετη μετάφραση του αγγλικού “dead lift”, που προκαλεί μια ιδιαίτερη εντύπωση. Για έναν, λοιπόν, αθλητή κορυφαίο, όπως είναι ο ίδιος, κορυφαία διοργάνωση στον κόσμο είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες και, παρακολουθώντας τις μεγάλες επιτυχίες Ελλήνων αθλητών της άρσης βαρών, έχει περάσει από το μυαλό του το ενδεχόμενο να μεταπηδήσει στο πάλαι ποτέ εθνικό μας άθλημα.
Όμως, όσο φευγαλέα το σκέφτηκε άλλο τόσο γρήγορα έφυγε από το μυαλό του, καθώς αισθάνεται ότι η καταξίωση μέσα από το Powerlifting είναι αρκετή για να του προσφέρει όση ικανοποίηση ζητά από τον αθλητισμό. Άλλωστε, όπως εξηγεί και ο ίδιος χαρακτηριστικά, τα δύο αθλήματα έχουν τόση σχέση μεταξύ τους όσο το ποδόσφαιρο με το μπάσκετ. «Κάνουν λάθος όσοι, ειδικά στην Ελλάδα, συσχετίζουν το Powerlifting με την άρση βαρών. Έχουν την ίδια σχέση που έχουν το ποδόσφαιρο με το μπάσκετ που έχουν και τα δύο μπάλες. Για να αλλάξω από το ένα άθλημα στο άλλο θα πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή. Η προσέγγισή τους από προπονητικής πλευράς, είναι εντελώς διαφορετική. Τελείως διαφορετικός ο στόχος και η προσέγγιση. Μπορεί να μοιάζουν σε κάποια πράγματα αλλά είναι δύο εντελώς διαφορετικά αθλήματα».
Μεγάλος στόχος το Arnold Classic του 2020
Ο τελευταίος αγώνας στον οποίο συμμετείχε ο Δημήτρης ήταν ο μεγαλύτερος και δυσκολότερος που έχει βρεθεί σε όλη την αθλητική του πορεία. Όπως εξομολογείται, εντυπωσιάστηκε ιδιαιτέρως από τη διοργάνωση, αλλά και από τις συνθήκες του αγώνα και το επίπεδο των συναθλητών του. Περισσότερο, όμως, ένιωσε μεγάλη ικανοποίηση από τις δικές του επιδόσεις. «Ο τελευταίος μου αγώνας, το Arnold Sports Festival, που είναι και ο δυσκολότερος από όσους έχω κάνει μέχρι τώρα, ήταν αυτός που με στιγμάτισε περισσότερο απ’ όλους τους άλλους, καθώς τόσο το επίπεδο όσο και η διοργάνωση ήταν τόσο μεγαλειώδη που δεν σας κρύβω ότι ένιωσα δέος, πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό. Υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός, ήμουν αρκετά προετοιμασμένος και έκανα και προσωπικά ρεκόρ σ’ αυτόν τον αγώνα. Θα μπορούσα να κάνω ακόμα κάτι καλύτερο, ήταν όμως η διάρκεια του αγώνα τόσο μεγάλη, το jet lag από το ταξίδι που είχα τις προηγούμενες ημέρες τόσο έντονο που μου κόστισαν. Δεν με σταμάτησαν όμως και δεν με απέτρεψαν από το να διεκδικήσω την τρίτη και την πρώτη θέση που κατέκτησα».
Αναμφίβολα, χαραγμένος ανεξίτηλα στη μνήμη του, θα μείνει και ο τίτλος που κέρδισε τον Σεπτέμβριο του 2018, ο τίτλος του Mr Olympia, με χρυσό μετάλλιο και παγκόσμιο ρεκόρ, 385 κιλά στις άρσεις θανάτου. «Ο τίτλος του Mr Olympia από μόνος του είναι πάρα πολύ βαρύς, γιατί έχει τρομερή ιστορία πίσω του και πολλοί αθλητές θα ήθελαν να φορέσουν στο στήθος τους ένα χρυσό μετάλλιο με τον τίτλο αυτό».
Για μια ακόμα κορυφαία διοργάνωση και την προετοιμασία του για να συμμετάσχει σε αυτήν μας μίλησε ο Δημήτρης, αυτή τη φορά όμως τη θέση της χαράς και της ικανοποίησης είχαν πάρει η απογοήτευση και η λύπη και αυτό λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που όλοι βιώσαμε εξαιτίας της πανδημίας covid 19!! «Ο τελευταίος αγώνας για τον οποίο προετοιμάστηκα, δίνοντας πολύ μεγάλη βαρύτητα, καθώς αποτελούσε άπιαστο όνειρο του παρελθόντος, το οποίο φάνηκε να γίνεται εφικτό ήταν το pro raw Powerlifting Australian -Arnold classic. Παρόλο τους τραυματισμούς οι οποίοι είχαν προκύψει λόγω της καθημερινής και σκληρής προπόνησης, τα επίπεδα των δυνάμεων- δυνατοτήτων μου ήταν υψηλότερα από ποτέ! Φλέρταρα με το τεράστιο σύνολο των 1000 κιλών και ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να μπορώ να έχω λόγο στα μετάλλια, καθώς οι αθλητές οι οποίοι επρόκειτο να συμμετάσχουν ήταν οι κορυφαίοι του κόσμου!! Τα μεγαλύτερα ονόματα και ρεκόρ του πλανήτη ήταν οι προκαθορισμένοι αντίπαλοι μου στον αγώνα αυτό. Δυστυχώς η πολύμηνη προετοιμασία μου και προσπάθεια μου γι’αυτόν τον αγώνα ήταν σαν να μην έγινε ποτέ καθώς ολόκληρος ο πλανήτης χτυπήθηκε από έναν μεγάλο εχθρό που λέγεται covid 19! Έφτασα μέχρι την είσοδο του αεροδρομίου, έτοιμος να ταξιδέψω στη Μελβούρνη ως ο πρώτος Έλληνας αθλητής που θα λάμβανε μέρος σε αυτή τη διοργάνωση, όπου και με γραπτό μήνυμα ενημερώθηκα από το πρόεδρο της Ομοσπονδίας Powerlifting της Αυστραλίας ότι τα πράγματα έχουνε αλλάξει και δεν θα ήταν δυνατόν να λάβει χώρα ο αγώνας. Εκείνη τη στιγμή είναι πολλή μεγάλη η απογοήτευση η οποία νιώθεις διότι όλο αυτό το καιρό έχεις θέσει ένα πολύ μεγάλο στόχο, έχεις φτάσει στο κατώφλι του και τελευταία στιγμή ακυρώνονται όλα!!».
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συζήτησή μας, μιλάμε για τα νέα παιδιά που μπαίνουν στον αθλητισμό και αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις του. Ο Έλληνας υπεραθλητής του Powerlifting θυμάται το δικό του ξεκίνημα και, σήμερα, στα 30 του, αισθάνεται πως έχει την εμπειρία και την ωριμότητα να αποφύγει λάθη που θα έκανε ένας νεότερος στην ηλικία και να δείξει τον δρόμο και στους νεότερους. Γνωρίζει πολύ καλά ότι αν δεν είχε επιδείξει υπομονή και πίστη στον εαυτό του, αν δεν είχε επιμείνει και δεν είχε στηριχθεί πρωτίστως στις δυνάμεις του και τα δικά του “θέλω”, δεν θα μπορούσε να πετύχει όσα έχει πετύχει, μέχρι σήμερα. «Στα νέα παιδιά θα έλεγα, πρώτα απ’ όλα, να ασχοληθούν με οποιοδήποτε άθλημα κι αν έχουν κλίση προς το Powerlifting, θα τους πω να προσπαθήσουν όσο γίνεται να είναι πιο τυπικοί στην προπόνηση τους, να μη βιάζονται να πετύχουν, να μην χρησιμοποιούν ανορθόδοξες μεθόδους και να δουν αποτελέσματα μέσα από σκληρή δουλειά, υπομονή και επιμονή».
Χωρίς να διστάζει καθόλου μιλά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, καθώς η Πολιτεία δεν έχει, σε καμία περίπτωση, μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες αθλητών που ασχολούνται με αθλήματα όπως το Pοwerlifting. «Δεν υπάρχει βοήθεια από το Κράτος ή από ομοσπονδίες να με στηρίζουν, είτε προπονητικά, είτε οικονομικά, για να μπορώ να πάρω μέρος σε αγώνες. Προπονούμαι μόνος μου. Εγώ είμαι ο προπονητής μου, ο μάνατζερ μου, ο χορηγός μου. Πορεύομαι με δικά μου έξοδα και με χρήματα από φίλους και χορηγούς που θαυμάζουν αυτό που κάνω και με στηρίζουν για να μπορώ να παίρνω μέρος στις διοργανώσεις».
Ο ίδιος δεν τρέφει αυταπάτες. Ελπίζει, ωστόσο, ότι θα μπορέσουν να διαμορφωθούν ευνοϊκότερες συνθήκες ως προς την Αθλητική Παιδεία από την Πολιτεία. «Αυτό που θα ήθελα είναι να διαμορφώσουν συνθήκες για καλύτερη αθλητική παιδεία. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με το ποδόσφαιρο, με το μπάσκετ και το στοίχημα. Ο αθλητισμός αν κοιτάξουμε από την αρχαία Ελλάδα, είχε πολύ διαφορετική μορφή από αυτή που έχει σήμερα, καθώς και η Παιδεία γύρω από τον αθλητισμό. Προσωπικά, πηγαίνοντας σε έναν αγώνα στο εξωτερικό δεν αγωνίζομαι μόνο σαν Δημήτρης. Εκπροσωπώ τη χώρα μου, τη σημαία μου, τα χρώματα της σημαίας μου. Θέλω να περνάω μηνύματα γιατί είμαστε μία χώρα που θεωρείται μικρή αλλά η υποχρέωσή μας προς την Ιστορία της είναι πολύ μεγάλη και το βάρος που έχουμε να σηκώσουμε τεράστιο. Πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουμε ότι είμαστε άξιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και δεν είμαστε όπως θέλουν να μας χαρακτηρίζουν υποτιμητικά “Νεοέλληνες”»
ΠΗΓΗ: mensarena.gr