Με αφορμή το αποτρόπαιο νέο περιστατικό βίας, σε χωριό του Δήμου Φαιστού, που μόνο
από τύχη δεν κατέληξε σε γυναικοκτονία, η Ομάδα Γυναικών Μοιρών (μέλος της ΟΓΕ) εκφράζει
την αλληλεγγύη της στη συγκεκριμένη γυναίκα και εύχεται ταχεία ανάρρωση.
Οι γυναίκες του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος στεκόμαστε δίπλα σε κάθε γυναίκα του
μόχθου, θύμα της βίας, με όποια μορφή και αν εκφράζεται. Η ΟΓΕ είναι υπέρ της αυστηριοποίησης
του ποινικού πλαισίου και της ποινικής μεταχείρισης των εγκλημάτων βίας, σε κάθε μορφή τους,
κατά των γυναικών, με άξονα το κίνητρο του δράστη. Καταδικάζει κατηγορηματικά κάθε
φαινόμενο ατιμωρησίας ή προσπάθειας να πέσουν στα «μαλακά» οι δράστες τέτοιων απεχθών
εγκλημάτων.
Όμως, μαζί με αυτά, χρειάζεται η δίκαιη οργή και αγανάκτηση που νιώθουμε εμείς όπως και
πολλές ακόμα γυναίκες για τη γενικότερη ένταση της βίας, ο προβληματισμός καθενός και
καθεμιάς μας να στραφεί στις οικονομικές, κοινωνικές αιτίες για όσα βιώνουν χιλιάδες γυναίκες
εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και την πολύμορφη βία.
Η ατομική εγκληματικότητα δεν αναπτύσσεται σε «κοινωνικό κενό». Η βία, η δολοφονία, η
σεξουαλική κακοποίηση, ο βιασμός έχουν τη ρίζα τους στο «δίκαιο» που επιβάλλει η σημερινή
εκμεταλλευτική κοινωνία, τις αξίες που εκπορεύονται από την ίδια τη φύση της: την εκμετάλλευση
ανθρώπου από άνθρωπο, τον ανελέητο ανταγωνισμό, τον ατομισμό, τον εγωιστικό τρόπο ζωής και
σκέψης. Σε αυτό το έδαφος γεννιούνται η αλαζονεία, η υποτίμηση της φίλης ή του φίλου, του
συναδέλφου, του συντρόφου, η απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η υποτίμηση της ίδιας
της ανθρώπινης ζωής και από τα δύο φύλα.
Η κακοποίηση, που φτάνει ακόμα στη δολοφονία αποτελεί σίγουρα την πιο ακραία,
αποκρουστική μορφή βίας, όμως δεν παύει να είναι ένα μόνο από τα πολλά πρόσωπα της βίας που
αντιμετωπίζουν οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου. Τη βία της ανεργίας, της φτώχειας, της
ανασφάλιστης και απλήρωτης δουλειάς, των πλειστηριασμών, την τρομοκρατία της απόλυσης, το
να σε ρωτάνε πριν καν πιάσεις δουλειά αν σκοπεύεις να κάνεις παιδί, να σε απολύουν όταν μένεις
έγκυος, την έλλειψη ακόμη και των στοιχειωδών και αυτονόητων μέτρων προστασίας της υγείας
και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, το συνολικό τσάκισμα της εργασιακής, της οικογενειακής,
της προσωπικής μας ζωής.
Οι ίδιες οικονομικές, κοινωνικές αιτίες που ευθύνονται για αυτή την πολύμορφη βία είναι που
ευθύνονται και για τη δραματική έλλειψη κρατικών υπηρεσιών για την πρόληψη και αντιμετώπιση
της βίας, για την υποστελέχωση των ιατροδικαστικών υπηρεσιών, τις μακροχρόνιες νομικές
διαδικασίες, την υποχρηματοδότηση των ξενώνων και υπηρεσιών για κακοποιημένες γυναίκες
που δεν καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες ούτε διαθέτουν το απαραίτητο προσωπικό.
Απέναντι σ' αυτά, οι κυβερνήσεις όχι μόνο δεν πήραν μέτρα πρόληψης και ανακούφισης των
θυμάτων από δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά έχουν εντείνει τα αντιλαϊκά
μέτρα, ενώ ασχολούνται με τη βία κατά των γυναικών συσκοτίζοντας σκόπιμα τις αιτίες της και
αντιμετωπίζοντάς την ως «κόστος που σχετίζεται με τις άμεσες συνέπειες της βίας», δηλαδή την
αναζήτηση υγειονομικής περίθαλψης κτλ και «κόστος για τη χαμένη οικονομική παραγωγή». Τώρα
δήθεν στηρίζουν τις γυναίκες πρόσφυγες και τα θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην
Ουκρανία, ενώ την ίδια στιγμή τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και η προηγούμενες, υπηρετούν
την αμερικανοΝΑΤΟική βία, έχοντας μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο των φονιάδων των
λαών.
Με αυτά τα δεδομένα καταλαβαίνουμε ότι δεν αρκεί οι γυναίκες «να σπάσουν τη σιωπή
τους», όπως μας λένε, και να περιγράψουν τη φρίκη της βίας, με όποια παραλλαγή τη ζει η κάθε
μια. Η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές
προϋποθέσεις που θα εξασφαλίσουν τη δυνατότητα σε κάθε γυναίκα να σπάσει τα δεσμά μιας
βίαιης οικογενειακής ή διαπροσωπικής σχέσης. Μόνο η ολόπλευρη κοινωνική προστασία και
στήριξη των γυναικών, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, μπορεί να αναχαιτίσει τέτοια
αποκρουστικά περιστατικά βίας, λειτουργώντας αποτρεπτικά κι απέναντι στους δράστες. Αυτό
είναι το γόνιμο έδαφος για να βρει το κουράγιο η κάθε γυναίκα και να καταγγείλει, να αποκρούσει
κάθε μορφής βίας, να απεγκλωβιστεί από παθογόνους οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις.
Δίπλα σε όλα αυτά, προβάλλουμε τη δράση του γυναικείου συλλόγου, του σωματείου, ως
κυψέλη για να βρει η γυναίκα το κουράγιο, την αλληλεγγύη, τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή της
μαχόμενη. Το θάρρος, η τόλμη, η χειραφέτηση και η αντοχή απέναντι στις πιέσεις μπορούν να
αναπτυχθούν στο έδαφος της συλλογικότητας, της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, που είναι
το πραγματικό «δίχτυ ασφαλείας» στους χώρους δουλειάς, είναι η «ασπίδα προστασίας» για τη
γυναίκα.
